พิชิตรัก ลุ้นหัวใจนายเพื่อนสนิท Part : 10

หลังจากช่วงเวลาที่ชวนให้ฉันสับสนและแสนจะเงียบเหงาได้ผ่านไป หนุ่มๆ รักษาดินแดน
ผู้ร่วมก๊วนเดียวกันก็กลับมา ก๊วนเรายังคงสนุกสนานเฮฮา และขี้เมาตามเคย แต่ฉันรู้สึกว่า
ตัวฉันเองนั่นแหละที่แปลกไป ฉันไม่กล้าสบตาเป้ง ไม่กล้าต่อล้อต่อเถียงกับเขาเหมือน
วันก่อนๆ ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าสิ่งที่ฉันเป็นอยู่นี้คืออะไร และส่วนเป้งเอง
ก็ดูเหมือนว่าจะเปลี่ยนไปเช่นกัน เขาแกล้งฉันบ่อยขึ้น โทรหาฉันทำเป็นถามเรื่องต่างๆ
ภายในโรงเรียนกับฉัน ทั้งๆ ที่เขาน่าจะรู้ดีกว่าฉัน เพราะเขาเป็นเพื่อนกับประธานนักเรียน
บางครั้งก็ทำดีกับฉันจนอย่างเช่นเวลาไปกินเหล้า ก่อนหน้านั้นเขาไม่เคยห้ามฉัน อยากดื่ม
เท่าไหร่ก็เชิญ อยากอ้วกตรงไหนก็ไป อยากจะอาละวาดตวาดด่าใครเขาก็ไม่ขวาง แต่เดี๋ยวนี้
เขามักจะยั้งฉันไว้แทบทุกครั้งที่เวลามีเพื่อนมาท้าแข่งดวลดื่มเหล้ากับฉัน แล้วเขาก็จะอาสา
ดื่มแทนฉัน ฉันกลัว กลัวใจตัวเองจะทนทานต่อความรู้สึกของตัวเองไม่ไหว และจะต้องบอก
เขาให้ได้ในสักวัน แต่ไม่ใช่ช่วงเวลานี้ วันที่เราต้องยังมาเห็นหน้ากันทุกวันอย่างวันนี้
เพราะฉันอาจจะผิดหวังและสูญเสียเขาไป
วันนี้ฉันเข้าแถวที่ห้องของตัวเอง ฉันไม่สนใจเสียงนกเสียงกาหน้าไหนทั้งนั้น ที่หน้าเสาธง
อาจารย์สอนพละที่ชื่อว่าอาจารย์นิวัฒน์กำลังพูดอะไรสักอย่างฉันก็ไม่ได้ตั้งใจฟังเท่าไหร่
แต่เอ๊ะ ได้ยินผ่านๆ หูว่าแข่งบาสอะไรนี่แหละ แข่งบาสงั้นเหรอ เอาละ ตั้งใจฟังแล้วน้า
(มันน่าดีใจตรงไหนเนี่ย) อีกสองอาทิตย์จะมีการแข่งบาสในโรงเรียนงั้นเหรอ
การแข่งครั้งนี้จะแบ่งเป็นสองระดับ ม.ต้น กับ ม.ปลายนี่เอง แล้วก็ไม่มีบาสหญิงเหรอเนี่ย
น่าเสียดายจริงๆ แล้วที่น่าเสียดายที่สุดคือ ให้ส่งทีมเข้าแข่งขันเป็นห้องเหรอ ว้า... ถ้าเป็น
ทีมที่ตั้งขึ้นเองนะ ก๊วนฉันชนะขาดแหงๆ ว่าแล้วฉันก็เดินไปสุมหัวกับก๊วนสักหน่อยดีกว่า
แอบเห็นว่าพวกมันฮือฮาน่าดู ก็ของมันแน่อยู่แล้วนี่นา ก็พวกฉันเล่นบาสกันเป็นกิจวัฒ
อยู่แล้ว ยิ่งมีการแข่งขันยิ่งน่าสนุกใหญ่เลย แล้วฉันก็จะได้ดูหนุ่มๆ แล้วก็น้องๆ หน้าตา
น่ารักๆ เล่นบาสกันทั้งโรงเรียนเลยสิเนี่ย โอ้ว พระเจ้าทรงโปรดฉันจริงๆ *o*

พอถึงช่วงพักกลางวันหลังจากที่ฉันกินข้าวเสร็จแล้วก็เดินมาที่สนามบาส แล้วก็เห็นเพื่อนๆ
กับเป้งพากันเล่นบาสอีกตามเคย แล้วเขาก็ชวนฉันเล่นบาสอีกตามเคย แต่ฉันปฏิเสธไป
เพราะเพิ่งกินข้าวเสร็จมาหมาดๆ เดี๋ยวไปวิ่งในสนามบาสจะพาลเอาขย้อนของที่เพิ่งกินเข้า
ไปออกมาเอา เสียดายอ่ะ แต่เอ...วันนี้ดูท่าทางของแต่ละคนแล้วมันดูจริงจังกับบาสเกินไป
รึเปล่า หรือจะเป็นเพราะไอ้การแข่งขันนั่น ถึงทำให้เป็นอย่างนี้ สบจังหวะที่พวกในสนาม
พักครึ่งแรกพอดี โห... มีแบ่งครึ่งด้วย แสดงว่าแข่งกันจริงจังสุดๆ
“นี่ รู้ว่าเขาแข่งบาสกัน แล้วทำไมไม่ซื้อน้ำติดมาด้วย คอแห้งจะตายแล้ว” เสียงเป้งต่อว่า
ฉันทั้งๆ ที่ฉันไม่รู้เรื่องสักหน่อย
“อ้าว แล้วจะตรัสรู้มั้ยฮะ ว่ากำลังแข่งกันอยู่อ่ะ คนเพิ่งเดินออกมาจากโรงอาหารเมื่อกี้นี่เอง”
ฉันว่ากลับเป็นชุด นึกโมโหไอ้บ้านี่สุดๆ
“ก็หิวน้ำอ่ะ” เขาพูดแล้วมองหน้าฉัน พอฉันกะว่าจะด่ากลับไปว่าหิวก็ไปหากินเองสิวะ
แต่ต้องชะงัก เพราะหันไปเจอสายตาที่ดูมีกระแสอ้อนวอนนิดๆ นั้นส่งมาให้ฉัน เฮ่อ
แล้วฉันก็ใจอ่อนจนได้
“เออๆ เดี๋ยวไปซื้อมาให้”
“อย่าซื้อมาให้แต่เป้งมันคนเดียวล่ะ เราก็หิวน้ำเหมือนกันนะ” ไอ้โก้ส่งเสียงกระแซะพร้อม
ทำตาระริกใส่ฉัน อีกต่างหาก
“ทำไมต้องซื้อมาให้เป้งมันกินคนเดียวล่ะ พวกมึงก็เป็นเพื่อนกูเหมือนกันนี่” ฉันตอบกลับ
ไปอย่างที่ไม่ตรงกับใจซักเท่าไหร่ ถ้าเป็นมากกว่าเพื่อนคงจะดี เฮ่อ ว่าแล้วก็ตรงไปซื้อน้ำ
มาถวายคุณชายทั้งหลายทันที
“ห้อง 9 ส่งทีมบาสมั้ย” ไอ้โก้ส่งเสียงถามฉันทันทีเมื่อพากันกินน้ำที่ฉันซื้อมมาถวายแล้ว
“ไม่ส่งล่ะมั้ง เห็นเค้าว่าถ้าเป็นฟุตบอลคงจะส่งอยู่”
“เออ ดี จะได้ตัดคู่แข่งไปอีกห้อง ทีนี้ก็เหลือคู่แข่งที่สำคัญแค่ห้อง 4 ห้อง 5 แล้วก็ห้อง 7”
“แล้วห้อง 8 ส่งเหรอโก้” ฉันถามกลับ
“ป่าว ไม่ได้ส่งอ่ะ”มันตอบพร้อมทำหน้ากวนประสาทใส่ฉัน
“แล้วมึงมีคู่แข่งตรงไหนทีนี้” ไอ้อ้วนถามบ้าง
“อ้าว ก็กูจะได้ดูพวกมึงแข่งกันเองไง ท่าทางจะมันส์”
“ยังไงๆ ห้อง 5 ก็ชนะแน่” ไอ้อ้วนพูดต่ออย่างมั่นใจ
“เฮอะ ห้อง 4 หรอกเว้ยที่จะชนะ” ไอ้อ๊อฟ ตัวแทนจากห้อง 4 ไม่ยอมให้ข่ม
“ห้อง 7 ก็พอมีลุ้นอยู่นะ” บุ๋มพูดขึ้นมาบ้าง แล้วสงครามน้ำลายก็เกิดขึ้นทันที
“ห้อง 5”
“ห้อง 4”
“ห้อง 7”
“เฮ้ย!! พวกมึงจะเถียงกันทำไมวะ เอาเป็นว่าห้องไหนที่ตกรอบก่อน ห้องนั้นเลี้ยงเหล้า
แล้วกัน มึงว่าไงโก้” ฉันหันไปหาคนที่ไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรในเกม ซึ่งมันก็พร้อม
รับมุกฉันอยู่ก่อนแล้ว
“ใช่ๆ ห้องไหนขี้แพ้ ห้องนั้นเลี้ยงเหล้า” มันว่าแล้วก็หันมาขยิบตาให้ฉันด้วยความถูกใจ
“เออได้” หลายเสียงตอบขึ้นพร้อมกัน ฉันจึงได้แต่กระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ในใจ ฮิฮิ จะได้กิน
เหล้าฟรีก็คราวนี้ล่ะฉัน
“งั้นเอาเป็นว่า ห้อง 8 เลี้ยงโซดา ห้อง 9 ออกน้ำแข็งก็แล้วกันนะ” เสียงเป้งแทรกขึ้น
มา เอื้อกกส์... มีคนรู้ทันด้วยแฮะ ฉันกับโก้จึงได้แต่หันไปค้อนให้คนที่ฉันแอบเอาใจ
ช่วยตั้งแต่แรกพร้อมกัน
“เฮ้ยๆ แนนๆ” ไอ้โก้สะกิดฉันเบาๆ จากด้านหลัง ฉันจึงถอยกลับไปคุยกับมันแบบ
ไม่ให้ใครสังเกตได้
“อือ ว่าไง” ฉันถามด้วยเสียงที่เบาที่สุด
“คนที่มาจากห้อง 8 กับห้อง 9 มีแค่เราสองคนนะเว้ย ให้เลี้ยงโซดากับน้ำแข็งคน
เป็นสิบๆ ไม่จนแย่เหรอวะ” ไอ้โก้ถามฉันเสียงเครียดเพราะห่วงสถานะทางการเงิน
ของตัวเอง
“เอ้า มึงนี่ก็บื้อ ก็ให้มันกินเพียวๆ สิวะ จะได้ไม่ต้องเลี้ยงโซดากับน้ำแข็งพวกมัน
แค่นี้ก็สิ้นเรื่องแล้ว” ฉันพูดไปง่ายๆ เพราะฉันได้วางแผนไว้ก่อนแล้ว ฮ่าๆ
“เออ เข้าท่าแฮะ ฉลาดนะเนี่ย”
“ก็กูอยู่ห้อง 9 อ่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงชวนหมั่นไส้สุดๆ
“เออ แม่คนฉลาด”
“ของมันชัวร์อยู่แล้ว”
“ชิส์”
การจัดลำดับในสายชั้น ม.6 นั้นจะจัดห้องเรียงลำดับตามความเก่งในด้าน
การเรียนตั้งแต่ห้อง 1 ถึงห้อง 9 ซึ่งเป็นสายวิทย์-คณิคฯ ส่วนห้อง 10
เป็นสายศิลป์ - ภาษา เพื่อนๆ ในก๊วนของฉันมีตั้งแต่ห้อง 4 ถึงห้อง 9
ซึ่งห้อง 9 ของฉันเขาเรียกว่าห้องคิง ส่วนห้อง 8 เขาเรียกว่าห้องควีน
ส่วนห้องที่เป็นที่กล่าวขวัญจากอาจารย์มากที่สุดในเรื่องของความซน
และความดื้อด้านมากที่สุด นั่นคือ ห้อง 4 และห้อง 5 ซึ่งไอ้ตัวแสบใน
ห้องนั้นๆ ก็อยู่ร่วม ก๊วนเดียวกันกับฉันเกือบหมด ฉะนั้น ไม่ต้องพูดถึง
ความแสบ ซ่า ของก๊วนพวกฉันเลย เพราะได้รวมพวกตัวแสบของแต่ละ
ห้องมารวมกันไว้ที่นี่
เมื่อใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนในช่วงบ่าย พวกคุณชายในสนามบาสก็หยุดเล่นแล้ว
ก็มาพักเพื่อที่จะเตรียมตัวไปเรียน แล้วฉันก็แอบมองดูเขา(อีกแล้ว)
ดูเขาสิ เหงื่อท่วมตัวเลย ดวงหน้าที่ดูหวานๆ ของเขาติดจะแดงนิดๆ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความเหนื่อยหรือตากแดดนานๆ กันแน่ ถ้าเขาไม่ได้เรียน
ร.ด. นะ ฉันคงคิดไปแล้วว่าไอ้ผิวขาวๆ ที่ดูบอบบางนั้น มันจะทนตากแดด
นานๆ อย่างนี้ได้ยังไง เขายกขวดน้ำจรดที่ริมฝีปาก แล้วดื่มมันเข้าไปอย่างไม่
ระมัดระวัง จนทำให้น้ำไหลย้อยลงมาตามปากและคางของเขา เขาเองก็ยกเอา
แขนเสื้อมาเช็ดออกอย่างลวกๆ อ๋า... ดูแขนเสื้อเขาสิ ดำเชียว ซกมกจัง
เห็นแล้วอยากจะกระโจนเข้าไปกระชากเสื้อออกไปซัก ให้จริงๆ ถ้าเขาให้ฉันซัก
ให้ไปตลอดชีวิตเลยคงจะดีสิ(ไปสมัครเป็นคนใช้เขาเลยไป๊)
เมื่อฉันมองเขาจนพอใจแล้ว ฉันก็แอบเคลื่อนกายไปเข้าเรียนอย่างเงียบๆ ตามเคย
(^.^)

พิชิตรัก ลุ้นหัวใจนายเพื่อนสนิท Part : 9

โอ๊ยยยยย!!! วันนี้เป็นวันเสาร์ที่น่าเบื่อมากๆ เลย ฉันตื่นมาตั้งแต่เช้า แล้วก็ไปทำงาน
เสร็จสรรพตั้งแต่เช้าแล้ว แต่วันนี้ไม่มีอารมณ์รับจ๊อบต่อ ถึงแม้จะได้อีกหลายตังค์ก็ตามที
ฉันจึงกลับบ้านมานอนเปลญวนที่หน้าบ้านพร้อมกับอ่านการ์ตูนเรื่องโปรดแก้เซ็ง สาเหตุที่
ฉันเซ็งเป็ดตั้งแต่เช้า คือว่า แม่ของฉันโทรมาว่าวันนี้ไม่ให้ไปทำงาน เพราะจะพาฉันไปเที่ยว
ในตัวเมืองขอนแก่น ถ้าไปกับแม่แค่สองคนฉันคงไม่เซ็งขนาดนี้ แต่วันนี้สามีแม่ไปด้วยนี่สิ
เฮ่อ นี่ก็นั่งรอตั้งนานแล้วนะ
“โอ๊ยย นัดเก้าโมง แล้วนี่จะสิบโมงอยู่แล้วนะ ผู้ใหญ่ไรวะ ไม่รักษาเวลาเลย
ปล่อยให้เด็กมานั่งรอ โอ๊ยเซ็ง” ว่าแล้วฉันจึงลุกไปโทรศัพท์หาแม่ทันที
“ไม่ไปแล้วเหรอแม่” ฉันถามแม่เสียงเรียบ แม่คงรู้สึกได้ว่าฉันรอนานแล้ว
“(รอก่อนนะ ลุงหวัง(สามีแม่)เค้าไปทำธุระอยู่ เดี๋ยวคงมาแล้วล่ะ)”
“หนูไม่ไปแล้วนะ แม่ไปกันเถอะ หนูขี้เกียจรอ”
“(ไม่ได้ หนูรับปากแม่แล้วนะ รออีกแปบเดียวเอง)”
“ก็ไม่รักษาคำพูดกับหนูก่อนหนิ จะสิบโมงอยู่แล้ว”
“(เอาน่า รอแปบเดียว นานๆ จะได้ไปด้วยกันที)”
“งั้นก็ได้ค่ะ ถ้าเกินสิบโมงครึ่ง หนูจะไม่อยู่แล้วนะ ถ้าเกินเวลานี้ก็ไม่ต้องมารับนะคะ
แค่นี้นะคะ” ฉันยื่นคำขาดแล้ววางสายไปทันที
“เวรกรรมของตูจริงๆ ยัยแนนเอ๊ย เอาวะ ไปซื้ออาหารเม็ดให้จัมโบ้มันด้วยแล้วกัน
ที่นั่นคงจะถูกกว่า” ว่าแล้วฉันก็นอนรอแม่ไปจนฉันเผลอหลับไป


ตู้ม! เสียงระเบิดสะเทือนลั่นทั้งท้องฟ้า แรงระเบิดนั้นส่งให้ฉันกระเด็นไปไกลกว่า
สิบเมตร บาดแผลจากการต่อสู้ ทำให้ฉันลุกขึ้นอย่างยากเย็น เจ็บจนต้องกัดฟันกรอด
ก่อนจะใช้หลังมือปาดเลือดที่มุมปากออก ก่อนจะหันมาประจันหน้ากับศัตรูตัวฉกาจ
“โอ้ว ยังลุกขึ้นไหวอีกเหรอเนี่ย เธอนี่มันช่างอึดดีจริงๆ” เสียงไอ้ปีศาจในร่างของมนุษย์ดังขึ้น
...บ้าชิบ สู้มาตั้งนานแม้แต่รอยขีดข่วนมันยังไม่มีเลย
“แล้วแกจะรู้ว่าฉันมันอึดกว่าที่แกคิดไว้ซะอีก” ฉันตอบกลับมันไป พร้อมทั้งกระชับดาบในมือ
ให้แน่นขึ้นพร้อมสู้ ฉันหายใจเข้าลึกๆ แล้วพุ่งตัวเข้าปะทะกับมันอย่างรวดเร็ว แต่มันเร็วกว่าฉันนัก
มันส่งพลังทำลายล้างตรงมายังฉันอย่างรวดเร็ว ฉันได้แต่เบิ่งตากว้างมองก้อนพลังนั้นอย่างตื่นตะลึง
ก่อนจะหลับตาลงยอมรับชะตากรรม

ปิ๊น!!! ปิ๊น!!! เสียงแตรรถดังขึ้นเป็นการปลุกฉันไปในตัว ฉันสะดุ้งเฮือก ตื่นขึ้นมา
พร้อมทั้งเหงื่อซึมไปทั่วใบหน้า ก่อนจะมองรถเจ้าของเสียงที่มาปลุกฉันได้ทันการ ก่อนที่ฉันจะ
ฝันร้ายไปกว่านี้ ฉันคิดในใจ ...ฝันอะไรจะเหมือนจริงขนาดนี้วะเนี่ย ก่อนจะเหลือบมองหนังสือ
การ์ตูนเรื่องโปรดที่เพิ่งอ่านไปก่อนที่ฉันจะเผลอหลับไปอย่างคาดโทษ ไอ้การ์ตูนบ้า ทำตรูเกือบ
ตายในความฝัน ฉันคิดอย่างเซ็งๆ แล้วโยนหนังสือการ์ตูนเล่มนั้นเข้าไปในบ้านอย่างไม่ใยดีนัก
พอดีกับที่แม่ของฉันลงมาจากรถ
“ไปกันเถอะลูก” แม่เรียกฉัน ฉันพยักหน้ารับแล้วจึงไปปิดบ้านพร้อมทั้งให้อาหารจัมโบ้ไว้
เผื่อกลับมาถึงบ้านเย็น แล้วฉันก็ขึ้นไปนั่งที่เบาะหลังของรถอย่างเงียบๆ แล้วหยิบหนังสือการ์ตูน
เรื่องสแลมดั้งค์ที่เพิ่งเช่ามาใหม่ขึ้นมาอ่านอย่างไม่สนใจใคร จนแม่มองฉันอย่างหน่ายๆ
ระหว่างการเดินทางเข้าตัวเมือง แม่กับสามีของแม่ก็คุยกันตลอดทางและยังพยายามเปิด
ประเด็นชวนฉันคุยด้วย แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรนัก นอกจากหนังสือการ์ตูนที่อยู่ในมือ
เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงก็มาถึงตัวเมืองสักที ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอก เพราะช่วงเวลาที่เดินทาง
มานั้นชวนอึดอัดเหลือเกิน แม่ฉันบอกให้สามีของแม่พาไปที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เพื่อมา
ทานข้าวและซื้อของใช้สอยที่นี่ที่เดียวแล้วก็จะกลับบ้านเลย
พอทานข้าวเสร็จแล้วฉันก็ขอตัวไปเดินเลือกของใช้ตามลำพัง ดูเหมือนว่าแม่จะไม่พอใจ
ฉันเอาการอยู่ แต่ฉันไม่ได้สนใจนัก ฉันเดินเลือกของใช้อย่างไม่ได้สนใจอะไรเป็นพิเศษนัก
เพราะในใจคิดถึงแต่เจ้าของรถที่มาฝากไว้กับฉัน ให้ฉันต้องมาเช็ดเช้าล้างเย็นอยู่อย่างนี้
ป่านนี้เขาจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ได้ยินมาว่าการฝึก ร.ด. ของปี 3 นั้นหนักหนาเอาการอยู่
แล้วอากาศเย็นขนาดนี้ ไอ้เสื้อกันหนาวของฉันจะสร้างความอบอุ่นให้เขาได้เพียงพอหรือเปล่า
เขาจะรู้บ้างไหมนะว่าฉันเป็นห่วงและคิดถึงเขามากเหลือเกิน
“เสร็จรึยังลูก” เสียงแม่ของฉันทำให้ฉันตกใจ เพราะใจของฉันมันไม่ได้อยู่กับตัว ฉันจึงหัน
ไปมองแม่ที่ในรถเข็นของห้างนั้นมีของอยู่เกือบจะเต็ม ฉันพยักหน้ารับกับแม่ แล้วจึงพากัน
ไปจ่ายเงิน จากนั้นก็กลับบ้าน
พอถึงบ้านของฉัน แม่ก็ขนของลงมาไว้ในบ้าน ฉันก็เลยงงนิดๆ ว่าแม่จะเอามาไว้ที่นี่
ทำไม เพราะแม่ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่พอแม่เอาของลงจากรถเสร็จแล้ว ฉันจึงรู้คำตอบ
“เอาไว้ใช้นะ หนูจะได้ไม่ต้องซื้อ” แม่บอกกับฉัน ฉันมองหน้าแม่แล้วเหมือนน้ำตาของฉัน
กำลังจะไหลออกมา ฉันจึงหันหน้าหลบให้พ้นสายตาของแม่ จากนั้นแม่ก็ให้เงินที่ฉันจะต้องใช้
ในการลงทะเบียนสอบเอนทรานซ์ในวันพรุ่งนี้ไว้ให้ แล้วแม่ก็ขึ้นรถไป ฉันมองเงินจำนวน
หนึ่งพันบาทที่วางอยู่บนโต๊ะนั้นด้วยด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ก่อนจะเดินไปดูของที่แม่เอา
ไว้ให้ฉัน ...สบู่ ยาสีฟัน ผงซักฟอก ยาสระผม และของใช้จำเป็นอีกหลายอย่าง ฉันถอนหายใจ
ด้วยความรู้สึกแย่ ...แม่จ๋า หนูขอโทษ...

เช้าของวันรุ่งขึ้น ฉันกับเพื่อนร่วมก๊วนก็พากันเดินทางเข้าไปในตัวเมือง เพื่อลงทะเบียน
ขอสอบเอนทรานซ์รอบที่สองของปีการศึกษา หลังจากที่รอบแรกนั้นคะแนนของฉันห่วยแตกจน
เกินจะรับไหว พอฉันกับเพื่อนๆ ไปถึงมหาวิทยาลัยชื่อดังของจังหวัดก็เริ่มทำการตามขั้นตอนที่
เขากำหนด โชคดีที่ฉันกับเพื่อนๆ มาถึงกันไวจึงไม่ต้องเบียดเสียดกับคนอื่นมากนัก จนฉันกับ
เพื่อนๆ ทำการลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว ก็กำลังพากันตัดสินใจว่าจะกลับบ้านเลย หรือว่าไปไหน
กันต่อ แต่ด้วยอากาศที่หนาวเย็น พวกฉันจึงไปนั่งตากแดดกัน ระหว่างการออกความคิดเห็นกัน
อยู่นั้น โทรศัพท์มือถือของอ๊อฟก็ดังขึ้น ทำเอาเพื่อนในกลุ่มชะงักกันหมด อ๊อฟมันคุยโทรศัพท์
สักพักก็หันมาบอกกับเพื่อนว่า พวก ร.ด.ที่ไปฝึกกำลังจะมาที่นี่ เพื่อลงทะเบียนเหมือนกัน
ทำเอาเพื่อนหลายๆ คนดีใจ เพราะความคิดถึงเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานหลายวัน แต่จะมีใครที่
รู้สึกเหมือนฉันบ้าง ฉันยิ้มออกมาอย่างไม่สามารถควบคุมมันได้เมื่อได้ยินว่าเขากำลังจะมา
หลายวันที่ฉันไม่ได้เจอเขา ไม่ได้ต่อล้อต่อเถียงกัน หรือว่าแกล้งกันนั้น มันทำให้ฉันรู้ตัวแล้วว่า
‘ฉันรักเขาเข้าแล้วจริงๆ’ ฉันถอนตัวไม่ได้อีกต่อไปแล้ว แต่ต่อจากนี้ฉันควรทำยังไงต่อไป
เรากำลังจะจบ ม.6 และต้องแยกย้ายกันไปตามเส้นทางของแต่ละคน แล้วถ้าเขากับฉันไม่ได้
เดินทางเส้นเดียวกันล่ะ ฉันจะทำยังไง ...ลืมเขาไปซะ เพราะอนาคตทั้งของเขาและฉันยังคง
อีกยาวไกล หรือเลือกทำตามที่หัวใจของฉันมันเรียกร้อง สารภาพรักกับเขาไปซะ
จะเป็นยังไงก็ให้มันรู้ไป ถ้าเขาไม่ได้รู้สึกอย่างเดียวกับที่ฉันรู้สึกกับเขา ฉันก็พร้อมที่จะ
ยอมรับความเจ็บปวด แต่ถ้าเขารู้สึกอย่างเดียวกับฉัน ฉันคงยินดีเป็นที่สุด
“คิดถึงเป้งอยู่ล่ะสิ” เสียงของตุ้ยดังขึ้นขัดความคิดของฉัน ฉันไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ยิ้ม
ตอบกลับไป ตุ้ยเป็นเพื่อนผู้หญิงอีกคนในก๊วนที่พูดน้อย สุภาพ และเข้าใจคนอื่นได้ดี
เรื่องที่ฉันแอบชอบเป้งมานานนั้น ดูเหมือนว่าตุ้ยจะดูออก แล้วตุ้ยก็สะกิดฉันเบาๆ
ฉันหันไปมองตุ้ยด้วยสายตาเชิงคำถาม แล้วตุ้ยก็พยักเพยิดไปทางด้านหลังของฉัน
ฉันจึงมองตามเธอไป กลุ่มชายชุดสีเขียวเข้มในเครื่องแบบของนักเรียนวิชาการรักษา
ดินแดนหลายสิบคนกำลังลงจากรถโดยสารของทหาร ฉันมองกลุ่มคนพวกนั้นด้วยความรู้สึก
ตื่นเต้นระคนยินดี และในที่สุดคนที่ฉันรอคอยก็ลงมาจากรถพร้อมเพื่อนร่วมก๊วนเดียวกัน
แค่ได้มองเขาจากที่ไกลๆ แบบนี้ยังทำให้ฉันหัวใจเต้นผิดจังหวะ ก่อนที่จะยิ้มออกมาในที่สุด
ด้วยความยินดี เพราะเขาสวมเสื้อแขนยาวตัวเดิมของฉันไว้ จนเพื่อนผู้หญิงหลายคนส่งสายตา
มองฉันด้วยความสงสัย แต่ฉันไม่สนใจนัก เพราะฉันกำลังมองเป้งด้วยความคิดถึง และเป้ง
ก็มองมาทางฉันพอดี เขายิ้มจางๆ แล้วเดินเข้ามาหาฉันและเพื่อนๆ ทุกท่วงท่าการเดินและ
ร่างสูงสมส่วน บวกกับใบหน้าหล่อเหลาชวนมองของเขาทำให้สาวๆ หลายคนที่มาจาก
โรงเรียนอื่นต่างมองเขาด้วยสายตาที่จะเรียกว่าหยาดเยิ้มก็ว่าได้ ฉันเห็นอย่างนั้นก็
ถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วละสายตาจากเขาไป ก่อนจะก้มหน้าลง แล้วคิดถึงตัวเอง ...
ผู้ชายที่ไหนจะมาเลือกผู้หญิงที่กินเหล้าเก่งกว่าเขามาเป็นแฟนวะ ฉันกินเหล้าให้เขาเห็น
สูบบุหรี่ก็เคย อ้วกต่อหน้าก็มี เฮ้อ... ฝันเฟื่อง แล้วเสียงย่ำเท้าด้วยรองเท้าบู๊ตหนักๆ
หลายคู่ก็ดังเข้ามาใกล้แล้ว ฉันตัดสินใจไม่หันไปมองเขาอีก พลางภาวนาในใจว่า
ขอให้เขาอย่ามาทำดีกับฉันอีกเลย อย่าทำให้ฉันหวังมากไปกว่านี้ แล้วเสียงของเพื่อน
ในกลุ่มก็ทักทายกับพวก ร.ด. ที่ไม่ได้เจอหน้ากันหลายวันก็เต็มไปด้วยความสดใส
ส่วนฉันน่ะเหรอ มีแต่ความสับสนและเศร้า
“นั่งทำไรน่ะ อาบุ้ง” ด้าที่เป็นนักศึกษาวิชาทหารเหมือนเป้งทักฉันแล้วมานั่งลงข้างๆ ฉัน
ฉันยิ้มกลับไป ก่อนจะตอบ
“นั่งตากแดดไง หนาวน่ะ” ฉันตอบแต่ไม่ได้เงยหน้ามองเขา เพราะกลัวจะเห็นเจ้าของเสียง
ที่ทำให้หัวใจของฉันปั่นป่วนที่เจ้าตัวยังคงเอ่ยทักทายกับคนอื่นๆ ด้วยความร่าเริงและ
กวนประสาทตามนิสัย
ฟึ่บ!! “เฮ้ย!!” จู่ๆ อะไรสักอย่างที่อุ่นๆ ก็คลุมลงมาที่หน้าฉัน ฉันได้แต่ร้องอุทาน
ก่อนจะรู้สึกเหมือนถูกฝ่ามือกระแทกที่หัวสองสามที ฉันจึงรีบดึงไอ้สิ่งที่ปิดหน้าฉันออกมา
แล้วจึงรู้ว่าไอ้เจ้านั่นคือเสื้อแขนยาวของฉันนั่นเอง มันยังคงอุ่นอยู่เลย แล้วยังมีกลิ่นอีกด้วย
กลิ่นที่ฉันชอบแต่ไม่คุ้นเคย ฉันเงยหน้ามองคนที่เพิ่งถอดเสื้อของฉันออก เขายิ้มกวนๆ ให้ฉัน
เพราะคงสะใจที่ได้แกล้งฉันอีกตามเคย
“หนาวเหรอ” เขาถามฉันหลังจากที่ฉันเอาแต่เงียบ ฉันไม่พูดอะไร แต่พยักหน้าตอบไปแทน
“งั้นก็ใส่เสื้อสิ” เป้งบอกฉันอีก ฉันจึงเงยหน้ามองเขาที่ยืนเค้าหัวฉันอยู่อย่างไม่เข้าใจนัก
“ถ้าหนาวตอนนี้ก็ใส่ไปก่อน เดี๋ยวค่อยเอามาคืน ฮ่าๆๆ” เป้งพูดอย่างอารมณ์ดี ฉันจึงยิ้ม
ออกมา แล้วสวมเสื้อที่ยังคงมีกลิ่นกายของเขาติดอยู่ด้วยความรู้สึกแปลกๆ แล้วเขาก็นั่งข้างฉัน
แล้วจัดปกคอเสื้อให้ฉัน ก่อนจะตบหัวฉันเบาๆ อีกที แต่ฉันไม่ได้โวยวายหรือตอบโต้เขา
เพราะทั้งตื่นเต้นและเขินที่เขามาทำอ่อนโยนกับฉัน
“เสื้อตัวนี้เสื้อแนนเหรอ” เฟรชเพื่อนร่วมก๊วนที่เป็น ร.ด. อีกคนถามขึ้นมาพลางยิ้มอย่างมีเลศนัย
“อืม ใช่” ฉันตอบกลับ แล้วเฟรชก็ยิ้มออกมาพลางมองเป้งที่หันหน้าไปทางอื่น แล้วจึงพูดออกมา
“ก็ถึงว่าล่ะ เป้งมันถึงใส่ไม่ยอมถอด แม้แต่เวลานอนมันก็ยังใส่ แถมขอยืมก็ไม่ยอมให้อีกต่างหาก
ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง” เฟรชพูดด้วยน้ำเสียงล้อเลียน ทำเอาฉันหน้าร้อนฉ่า เพื่อนในก๊วนก็พากันยิ้ม
อย่างมีความหมาย แล้วเป้งก็ผุดลุกขึ้น
“ไม่ใช่นะเว้ย ก็มันหนาวนี่นา กูไม่มีเสื้อกันหนาวไป แล้วเสื้อตัวนี้ก็บางนิดเดียวเอง ถ้าไม่ใส่ไว้
ตลอด กูก็แข็งตายอ่ะดิ” เป้งพูดขึ้นเสียงดัง แล้วความยินดีของฉันก็หายวับไป ฉันหันไปมองเป้ง
ที่กำลังยืนเถียงกับเฟรชเรื่องเสื้อของฉันอยู่ ฉันมองดวงหน้าที่คล้ำลงเพราะแดดของเขาแล้วก็ต้อง
ถอนหายใจออกมา ก่อนจะคิดในใจต่อ ...บอกแล้วว่าอย่าฝันเฟื่อง พวกเขายืนคุยกันต่อสักพักก็ไป
จัดการเรื่องลงทะเบียน แล้วบุ๋มก็ถามฉันขึ้นมา
“ทำไมเสื้อแนนไปอยู่กับเป้งล่ะ”
“เป้งไม่มีเสื้อกันหนาว ก็เลยให้ยืมน่ะ” ฉันตอบ บุ๋มพยักหน้ารับแต่ยังเหมือนว่ามีอะไรอยากจะ
ถามฉันต่อ ฉันจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วตกลงว่าจะไปต่อกันรึเปล่า”
“พวกนั้นไม่ไป แต่บุ๋มอยากไปแฟรี่ แนนไปเป็นเพื่อนบุ๋มหน่อยสิ”
“ได้สิ” ฉันตอบรับ
ฉันกับบุ๋มคุยกันเรื่องสัพเพเหระ รวมถึงเรื่องของอู๋ที่เพิ่งอกหักจากฉันไป จนเมื่อเป้งกับเพื่อนๆ
ร.ด. จัดการเรื่องลงทะเบียนเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินมาหาฉัน ฉันจึงถอดเสื้อแขนยาวให้เขา
เป้งรับเอาแล้วยิ้มให้ฉันด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะแปลกไป ฉันก็ยิ้มน้อยๆ ตอบกลับไป แต่ฉัน
ไม่รู้จะพูดอะไรกับเขาดี
“ที่บ้านหนาวไหม” เป้งถามฉันขึ้นมาก่อน
“หนาว” ฉันตอบสั้น พลางมองแขนของเขาที่มีทั้งรอยขีดข่วน รอยช้ำ และยังคล้ำลงกว่า
เดิมมาก ฉันจึงถามเขาบ้าง
“แล้วที่ฝึกน่ะ เหนื่อยไหม”
“เหนื่อยมากและหนาวมากเลยล่ะ ถ้าไม่ได้เสื้อของแนนเราคงจะแย่” เป้งพูดแล้วสวมเสื้อของฉัน
ก่อนจะยิ้มจางๆ มาให้ฉัน แล้วเขาก็ดึงปกคอเสื้อแขนยาวของฉันขึ้นมาดม แล้วจึงบอกกับฉัน
“วันที่แนนให้มามันหอมกว่านี้ แต่วันนี้มันเริ่มเหม็นเหงื่อเราแล้วล่ะ”
“แต่เราชอบกลิ่นที่มันมีอยู่ตอนนี้มากกว่า” ฉันตอบกลับเบาๆ แล้วเป้งก็ยิ้มกว้างขึ้น แต่ก่อนที่
เขาจะพูดอะไรออกมา ผู้บังคับบัญชาของเขาก็เป่านกหวีดเรียกรวมตัว เขากระโดดลุกขึ้นอย่าง
รวดเร็ว แล้วหันมาบอกกับฉัน
“ต้องไปแล้ว ดูแลตัวเองด้วยนะ”
“อืม ไปเถอะ” ฉันตอบกลับ แล้วเขาก็ยิ้มอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งไปรวมตัวกับคนอื่นๆ แล้วขึ้นรถไป
ฉันมองตามรถคันนั้นจนลับสายตา เหมือนเมื่อครู่นี้มีแค่ฉันกับเขา แต่ตอนนี้เหลือแค่ฉันเพียงคนเดียว
“แนนไปกันเถอะ” บุ๋มเดินมาเรียกฉัน ทำให้ฉันเพิ่งนึกได้ว่าฉันยังอยู่กับเพื่อนอีกนับสิบคนที่กำลัง
มองฉันด้วยสายตาแปลกๆ ฉันจึงเดินนำบุ๋มออกไปขึ้นรถโดยสารโดยไม่ได้พูดอะไรกับใครทั้งสิ้น (- -")